Karol Ignacy Lorinser, pochodzący z czeskiego Mimonia, studiujący w Pradze, Berlinie i Wiedniu, pracujący w Berlinie, Szczecinie i Koszalinie, zapisał się trwale w historii Górnego Śląska. W 1825 r. przybył do Opola i przez dwadzieścia sześć lat kierował służbą zdrowia rejencji opolskiej. Jego nazwisko znalazło się w austriackich, czeskich, francuskich i niemieckich encyklopediach, leksykonach i słownikach, a na prace Lorinsera powoływano się w wielu opracowaniach z zakresu medycyny, weterynarii czy historii wychowania fizycznego. Na Górnym Śląsku Lorinser położył wielkie zasługi w zwalczaniu epidemii cholery i duru brzusznego. Jego obiektywizm pozwolił mu ocenić kwestię polską na Górnym Śląsku bez uprzedzeń, a w tutejszej ludności dopatrywać się takich wartości jak patriotyzm, odwaga i pracowitość. Lorinser był człowiekiem głęboko wierzącym, wrażliwym także na problemy ogólnospołeczne. Poprzez swoje zdecydowane wystąpienia w obronie słusznych praw człowieka, niejednokrotnie narażał się władzom rządowym, czego konsekwencją było blokowanie jego działalności na Uniwersytecie Berlińskim. Działania Lorinsera zmierzające do reformy szkolnictwa niemieckiego, rozwoju wychowania fizycznego w szkołach, doprowadziły do uwzględnienia wychowania fizycznego jako ważnego przedmiotu nauczania w szkołach niemieckich.

W opracowaniach polskich poświęconych historii Górnego Śląska w sposób incydentalny wymienia się Lorinsera, nie podnosząc jego zasług dla rozwoju służby zdrowia na tym terenie. Stąd też współcześni mieszkańcy Górnego Śląska niewiele słyszeli o lekarzu, który przed 144 laty z poświęceniem opiekował się tutejszą ludnością, chroniąc ją przed epidemią duru brzusznego.

Niniejsza publikacja ma na celu uczczenie pamięci tego wszechstronnego lekarza, który położył wielkie zasługi dla społeczności górnośląskiej i trwale zapisał się w historii tego regionu.

Włodzimierz Kaczorowski